𝜮𝝉𝜶 𝜠𝝀𝝀𝜼𝝂𝜾𝜿ά 𝜪𝝀𝝄𝜿𝜶𝝊𝝉ώ𝝁𝜶𝝉𝜶 – 3 .000 𝒌𝒎 𝝈𝜺 50 𝝁έ𝝆𝜺ς 𝜟𝝆𝝄𝝁𝜾𝜿ό 𝜺𝜸𝝌𝜺ί𝝆𝜼𝝁𝜶 𝜶𝝅ό 𝝉𝝄𝝂 𝜸𝜾𝜶𝝉𝝆ό 𝜮𝝉έ𝝀𝜾𝝄 𝜜𝝆ά𝝅𝝄𝜸𝝀𝝄𝝊

Ο ακτιβιστής κ. Αράπογλου Στέργιος θα τρέξει από τα Μαράσια του Έβρου μέχρι το ακρωτήριο Γυθείου στη Λακωνία (2.350 km) και από το Κολυμβάρι των Χανίων μέχρι το Ζάκρο του Λασισθίου (700 km) σε 50 ημέρες. Η μεγάλη πορεία θα ξεκινήσει στις 3 Απρ και εκτιμάται ότι θα ολοκληρωθεί στις 23 Μαϊ, με μέσο όρο ημερήσιας απόστασης τα 60 χιλιόμετρα. Θα διέλθει από 22 νομούς και 465 πόλεις. Ο σκοπός του τεράστιου αυτού δρομικού εγχειρήματος είναι διττός: Αφενός, η πρόταση προς το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων να εντάξει στη διδακτέα ύλη της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και στα υπόλοιπα εποπτικά μέσα, έντυπα και ψηφιακά, την ιστορία και τις επιπτώσεις των Ολοκαυτωμάτων που συντελέστηκαν στην Πατρίδα μας κατά την περίοδο 1940 – 1945. Αφετέρου, η ανάδειξη και η υποστήριξη της προσπάθειας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης – υπό την αιγίδα του οποίου τέθηκε ο αγώνας - για τη διατήρηση της μνήμης και τις αποζημιώσεις των θυμάτων από τις σφαγές, το λιμό, τις θηριωδίες και τις καταστροφές που διέπραξαν στην Ελλάδα οι δυνάμεις του άξονα κατά τον Β΄Π.Π. To συγκεκριμένο Συμβούλιο ιδρύθηκε το 1996 από τον αείμνηστο Μανώλη Γλέζο.

𝜫𝜶𝝉ά𝝉𝜺ς, 𝒎𝒂𝒓𝒌𝒆𝒕𝒊𝒏𝒈 𝜿𝜶𝜾 𝝉𝜺𝝌𝝂𝝄𝝀𝝄𝜸ί𝜶.... δημοσιεύθηκε στις 15 Ιαν 2021

 

Μέχρι πριν λίγα μόλις χρόνια, οι πατάτες Νευροκοπίου είχαν εμπεδωθεί στο ΄΄συλλογικό γαστριμαργι-κό μας υποσυνείδητο΄΄, ως οι γευστικότερες πατάτες της χώρας. Το μικροκλίμα της περιοχής - μεγάλες και συχνές διακυμάνσεις της θερμοκρασίας, σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερα πλούσια συστατικά (κάλιο, νάτριο, ασβέστιο, σίδηρος, κλπ…) των εδαφών, εγγυώνται την υψηλή ποιότητα της πατάτας ή αλλιώς του δεύτερου ψωμιού ή και της τροφής των φτωχών. Ο βαρύς χειμώνας δεν επιτρέπει δεύτερη παραγωγή, έτσι τα χώματα δεν εξαντλούνται, κάτι που συνηθίζεται στις νότιες κυρίως περιοχές της χώρας.

❞𝜠ί𝝁𝜶𝝈𝝉𝜺 ό𝝀𝝄𝜾 𝜫ό𝝂𝝉𝜾𝝄𝜾❞ 𝜢 𝜶𝝂𝜶𝜸𝝂ώ𝝆𝜾𝝈𝜼 𝝉𝜼ς 𝜞𝜺𝝂𝝄𝜿𝝉𝝄𝝂ί𝜶ς 𝜿𝜶𝜾 𝜼 𝜺𝜽𝝂𝜾𝜿ή 𝝁𝜶ς 𝜺𝝅𝜾𝜷ί𝝎𝝈𝜼 ........15/05/2017

 

Όλοι οι Έλληνες, λιγότερο ή περισσότερο είμαστε πόντιοι, ας φροντίσουμε να μην υποστούμε άλλη γενοκτονία.

Στις 19 Μαΐου κάθε έτους, τιμάται από το ελληνικό κράτος (νόμος 2193/1994) η ποντιακή γενοκτονία, η οποία συντελέσθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, από τον μεγάλο δάσκαλο του Χίτλερ τον Κεμάλ και προκάλεσε 353.000 θύματα.

 Όταν μερικές χιλιάδες τουρκομανικών φύλων Σελτζούκων της Κεντρικής Ασίας προκαλούσαν εγκεφαλικό επεισόδιο στην βυζαντινή αυτοκρατορία, μετά την προδοτική ήττα στη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071, κανείς δεν φανταζόταν την οριστική κατάληξη του Βυζαντίου το 1453.

To 1922-24, 1.500.000 πρόσφυγες από τον Πόντο, την Μ. Ασία και την Θράκη, μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την συνθήκη της Λωζάνης, υποχρεώθηκαν με μοναδικό κριτήριο το θρήσκευμα, να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μετακινηθούν προς τον ελλαδικό χώρο.

Το ελληνικό κράτος, αντιμετώπισε τον προσφυγικό ελληνισμό σαν τον φτωχό συγγενή της Ανατολής, ο οποίος προσέβαλε τα ψευδεπίγραφα δυτικά αντανακλαστικά του. Μετά μάλιστα το σύμφωνο φιλίας Βενιζέλου – Ινονού και στην συνέχεια, μετά την σχεδόν ταυτόχρονη ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952, εντάθηκε η πολιτική της καταπίεσης της προσφυγικής μνήμης.

Οι αναφορές στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στην Ιωνία, στην Θράκη, στους Αρμένιους, στους Ασσυρίους , κλπ… φάνταζαν μακρινές στην ελληνική ιστορία.

Λίγοι γνώριζαν για τα λαϊκά δικαστήρια, τις βιαιοπραγίες, τις κρεμάλες, τις πυρπολήσεις, τις εκτοπίσεις, τους βιασμούς, τις αρπαγές βρεφών, τις βίαιες στρατολογήσεις, τα τάγματα εργασίας, κ.ά.

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, ο Κεμάλ, επέβαλε την καταγραφή νέας τουρκικής ιστορίας, προκειμένου να ενισχύσει , ως συνεκτικό δεσμό των Νεότουρκων, την εθνική συνείδηση . Ακόμα και ο Όμηρος, και οι Ίωνες φιλόσοφοι, και ο Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο, κ.ά. θεωρήθηκαν ότι ανήκουν στην τουρκική πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά.

Ένα σημαντικό ερώτημα που εξακολουθεί να υπάρχει ως τις μέρες μας, είναι η φυλετική εξέλιξη ή απλά η τύχη των 20 εκατομμύρια γηγενών κατοίκων, στην πλειοψηφία τους εκχριστιανισμένων ή εξελληνισμένων, που ζούσαν στα όρια της Μ. Ασίας, όταν κυριάρχησαν οι Σελτζούκοι.

Την καθολική μετάλλαξη των λαών της Ανατολής και την διαγραφή από την ιστορία της ελληνικότητας και της πολυπολιτισμικότητας του χώρου της Μ. Ασίας, διέσωσε ο αγώνας των Ποντίων για την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας την οποία υπέστησαν, όπως και των Αρμενίων, καθώς επίσης και των Κούρδων για την αυτονομία τους.

Μεγάλο μέρος της τουρκικής κοινωνίας διακατέχεται από ασαφή θρησκευτική και εθνική συνείδηση. Συχνά στον τύπο αναφέρονται στοιχεία, τα οποία μαρτυρούν πώς κάτω από την επιφάνεια της Τουρκίας, υπάρχει ένα απέραντο λαϊκό υπόστρωμα που αναζητά να εκπληρώσει την πίστη του, κυρίως με κρυπτοχριστιανικό τρόπο.

Ο αγώνας τον οποίο συνεχίζουν οι πόντιοι, αποσκοπεί στην ανάδειξη των αξιών, των ιδανικών και των ευρωπαϊκών αρχών σε όλο το χώρο της Μ. Ασίας, στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού ατόμων και κοινωνιών, στην αναψηλάφηση του μωσαϊκού των εθνοτήτων και στην αφύπνιση των εθνικών συνειδήσεων, που λογικές ολοκληρωτισμού, ρατσισμού και γενοκτονίας εξόντωσαν και έθαψαν.

Ο αγώνας αυτός μπορεί να αποτελέσει και ένα σύγχρονο πολιτικό πανευρωπαϊκό ανάχωμα, απέναντι στον ισλαμοφασισμό που επιχειρεί να διεισδύσει στην Ευρώπη.

Απέναντι στην ιστορική αυτή πρόκληση, ο ελληνισμός οφείλει να αρθεί στο μορφωτικό , πολιτικό και ηθικό επίπεδο που απαιτείται, ώστε να πείσει τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, στην προοπτική της διαμόρφωση μιας απελευθερωτικής διαδικασίας, για τους πληθυσμούς της Ανατολής, ανεξαρτήτου θρησκείας, τάξης και ταυτότητας.

Ίσως τώρα, μπροστά στον ισλαμιστικό κίνδυνο, οι πλέον κοσμικές δυνάμεις της Τουρκίας να αισθανθούν την απουσία της ψυχής των ελληνικών πληθυσμών. Η αγώνας της διεθνούς αναγνώρισης της Ποντιακής Γενοκτονίας, είναι αγώνας του πολιτισμένου κόσμου κατά του Ισλαμοφασισμού

Ο αγώνας της εθνικής μας επιβίωσης, περνάει μέσα από την ανάδειξη και την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας.

Δημοσιεύθηκε στο militaire

𝜯𝝄 𝜜𝝋𝜸𝜶𝝂𝜾𝝈𝝉ά𝝂 𝝅𝝆𝝄𝝈𝝄𝝁𝝄𝜾ά𝜻𝜺𝜾 𝝁𝜺 𝝉𝜼𝝂 𝝅𝝆𝝄𝜹𝝄𝝈ί𝜶 𝝉𝜼ς 𝜥ύ𝝅𝝆𝝄𝝊.....August 16, 2021

 

 Η παράδοση του Αφγανιστάν προσομοιάζει σε κάποιο βαθμό με την προδοσία της Κύπρου. Οι εξελίξεις στη χώρα αυτή είναι ήδη γνωστές. Οι Ταλιμπάν κατέλαβαν και την πρωτεύουσα. Παρά τις χιλιάδες απώλειες (4-5 χιλιάδες) της πολυεθνικής δύναμης των πενήντα και πλέον χωρών που ενήργησαν στο Αφγανιστάν και τα τρισεκατομμύρια του οικονομικού κόστους της επιχείρησης, η όμορφη και πολύπαθη αυτή χώρα, παραδίδεται στα χέρια αναχρονιστικών και θεοκρατικών θρησκευτικών δυνάμεων. Φανταστείτε την τύχη νέων ανθρώπων και ιδιαίτερα νεαρών γυναικών, που συντάχθηκαν στο όνειρο έστω και λίγων Αφγανών, για την κοινωνική και πολιτική απελευθέρωση της χώρας τους. Ορισμένοι από τους λόγους εγκατάλειψης του Αφγανιστάν μπορούσαν να ήταν οι παρακάτω :

-Η διακαής επιθυμία των κυβερνήσεων των Η.Π.Α. να αποχωρήσουν από το Αφγανιστάν, λόγω του κόστους της επιχείρησης.

 

Για τη συνέχεια του άρθρου πατήστε ΕΔΩ

𝜪𝝌𝝊𝝆ό «𝜦ί𝝈𝝈𝜺» : 𝜤𝝈𝝉𝝄𝝆ί𝜶, 𝜺𝜿𝝈𝝊𝜸𝝌𝝆𝝄𝝂𝜾𝝈𝝁ός 𝜿𝜶𝜾 𝝅𝝆𝝄𝝄𝝅𝝉𝜾𝜿ές....6 Απριλίου 2019

• Φωτογραφία από το εσωτερικό του Οχυρού Λίσσε στο Κάτω Νευροκόπι Δράμας, που σήμερα έχει διαμορφωθεί σε μουσείο (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Στο δρόμο για την έξοδο από το λεκανοπέδιο Νευροκοπίου, δεξιά στην πρώτη εδαφική έξαρση, βρίσκεται το οχυρό «Λίσσε», το οποίο κατασκευάστηκε το 1936. Τη δεκαετία του 1980 κατασκευάστηκε το μουσείο του οχυρού, του οποίου μέρος με την ονομασία «Χελώνη» χρησιμοποιείται ως επισκέψιμος χώρος. Στο πλαίσιο του προηγούμενου διασυνοριακού ευρωπαϊκού προγράμματος Interreg, με την συνεργασία του Δήμου Νευροκοπίου και του γειτονικού Γκότσε Ντέλτσεφ της Βουλγαρίας, το οχυρό μετατράπηκε σε θεματικό μουσείο. Ο συνολικός προϋπολογισμός του έργου, το οποίο ολοκληρώθηκε το 2013, ανήλθε στα 1,17 εκ. ευρώ.

𝜢 𝜧𝜼𝝉𝝆ό𝝅𝝄𝝀𝜼 𝜨𝜺𝝊𝝆𝝄𝜿𝝄𝝅ί𝝄𝝊.

 

Η Μητρόπολη Νευροκοπίου αναφέρεται από τον 8^ο ή τον 9^ο αιώνα, είτε ως αυτόνομη επισκοπή ή αρχιεπισκοπή ή μητρόπολη, είτε ενωμένη με κάποια γειτονική. Το 1663 προσαρτήθηκε στην ενιαία μητρόπολη Δράμας, Ζιχνών και Φιλίππων ως το 1883, οπότε αυτονομήθηκε πάλι, ανασυστήνοντας έτσι την αρχαία «επισκοπή Νεβροκόπυ». Η ανασύσταση της μητρόπολης Νευροκοπίου το 1883 έγινε με απόφαση του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, προκειμένου να αποτραπεί η εξάπλωση της Βουλγαρικής Εξαρχίας. Έως το 1913 η έδρα της Μητρόπολης βρισκόταν στο τότε Νευροκόπι (σημερινό Γκότσε Ντέλτσεφ).