Διασχίζοντας την κοιλάδα Γρανίτη, το βουνό που αντικρίζεις στο βάθος, εκεί που δύει ο ήλιος, είναι ο Όρβηλος. Λέγεται πως το όνομα του βουνού, προέρχεται από τις λέξεις, όρος και βήλος = ουρανός. Βήλος στην ελληνική μυθολογία, είναι και ο ένας από τους δίδυμους γιους της Νύμφης Λιβύη. Τον Βήλο τον απέκτησε η Νύμφη, με τον Ποσειδώνα.
Το βουνό αναφέρεται από τον Ηρόδοτο (5ο π.Χ.) και αργότερα από τον Αρριανό (2ο μ.Χ.) στην περιγραφή της πορείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κατά την εκστρατεία του εναντίον των Τριβαλλών : «… ορμηθέντα δη (Αλέξανδρον) εξ Αμφιπόλεως εμβαλείν ες Θράκην την των αυτονόμων καλουμένων Θρακών, Φιλίππους πόλιν εν αριστερά έχοντα και τον Όρβηλον το όρος …».
Το μέγιστο υψόμετρο 2.914 μ. βρίσκεται εντός Βουλγαρίας, ενώ στην Ελληνική πλευρά και ακριβώς πάνω στη μεθόριο ανυψώνεται η κορυφή του Τσολιά, με ύψος 2.212 μέτρα.
