𝑶 𝜫ό𝝂𝝉𝝄ς 𝜹𝜺𝝂 𝜼𝝉𝝉ή𝜽𝜼𝜿𝜺 𝝅𝝄𝝉έ

 

Αναρωτιέμαι ακόμα γιατί στα νάματα των δακρύων των παλιών μας δεν βλέπαμε τις πίκρες και τα πένθη της καταστροφής. Γιατί δε μάθαμε ποτέ παιδιά, για τα λαϊκά δικαστήρια, τις βιαιοπραγίες, τις πυρπολήσεις, τις εκτοπίσεις, τους βιασμούς, τις αρπαγές βρεφών, τις φόνισσες μάνες, τις βίαιες στρατολογήσεις, τα τάγματα εργασίας, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Ιωνία, τη Θράκη, κ.λπ..;

Αποτελεί πλέον κοινό τόπο στις διεθνείς μελέτες γενοκτονίας ότι οι υποθέσεις Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων αναγνωρίζονται ως Γενοκτονίες καθώς πληρούν τα κριτήρια που είχαν θέσει τα Ηνωμένα Έθνη από τη Σύμβαση του 1948.  

 

Η International Association for Genocide Scholars, IAGS, στο ψήφισμά της της 16ης Δεκεμβρίου 2007 ψήφισε συντριπτικά υπέρ της αναγνώρισης των γενοκτονιών που έγιναν σε ασσυριακούς και ελληνικούς πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 (Πατήστε εδώ). Το ψήφισμα δηλώνει ότι «είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης Μελετητών Γενοκτονίας ότι η οθωμανική εκστρατεία κατά των χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας, μεταξύ 1914 και 1923, αποτελούσε γενοκτονία κατά των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας».

✔ Επιπλέον, ο πατέρας του όρου «Γενοκτονία» ως το «Έγκλημα των Εγκλημάτων», Ραφαέλ Λέμκιν σε άρθρο του το 1946 στους New York Times έγραψε : « Η γενοκτονία δεν είναι καινούργιο φαινόμενο ούτε έχει αγνοηθεί εντελώς στο παρελθόν […] Οι σφαγές των Ελλήνων και των Αρμενίων από τους Τούρκους, προκάλεσαν διπλωματική δράση χωρίς τιμωρία ».

✔ Ακόμα, ο διαπρεπής ιστορικός Steven Leonard Jacobs στην εργασία του με τίτλο «Lemkin on Three Genocides: Comparing hiss on the Armenian, Assyrian and Greek Genocides» στον τόμο «Genocide in the Ottoman Empire. Αρμένιοι, Ασσύριοι και Έλληνες 1913 – 1923, εκδότης George N. Shirinian, Berghahn New York, 2017, παρουσιάζει τις σημειώσεις και το αρχείο του Lemkin σχετικά με τη Γενοκτονία των Χριστιανικών Πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ( Πατήστε ΕΔΩ). Tο έγκλημα της Γενοκτονίας των Χριστιανικών Πληθυσμών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όχι μόνο είναι πλήρως τεκμηριωμένο αλλά και θεωρείται μια από τις πρώτες γενοκτονίες της σύγχρονης εποχής. 

 

Με το νόμο 2193/1994 καθιερώθηκε η 19 Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και με το νόμο 2645/1988 η 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Την καθολική μετάλλαξη των λαών της Ανατολής και την διαγραφή από την ιστορία του πολιτισμού και της πολυπολιτισμικότητας του χώρου της Μ. Ασίας, διέσωσε ο αγώνας των Ποντίων για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας την οποία υπέστησαν, όπως επίσης και ο αγώνας των Αρμενίων.

Ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ, οι αυτοπροσδιοριζόμενες ως κοσμικές δυνάμεις της Τουρκίας να αισθάνονται την απουσία της ψυχής των ελληνικών πληθυσμών από το χώρο της Μικρασίας. 

 

Η διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης δεν εξαντλεί τη δυναμική της στο παρελθόν. Η απερίφραστη καταδίκη των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας είναι μια πράξη με βαθιά πολιτική και ανθρώπινη αξία.

O Πόντος δεν ηττήθηκε ποτέ, ζει και αγωνίζεται με εφόδια τη μνήμη και τον πυρρίχιο στις πρωτεύουσες όλες του κόσμου, για να δικαιώσει τους νεκρούς και τα σφιγμένα χείλη των ανθρώπων μας.

 

 The Greek Genocide refers to the systematic extermination of the native Greek subjects of the OttomanEmpire before, during and after World War I (1913-1923). It was instigated by two successivegovernments of the Ottoman Empire; the Committee of Union and Progress Party (CUP), and the Turkish Nationalist Movement of Mustafa Kemal Atatürk. It included massacres, forced deportations and death marches, summary expulsions, boycotts, rape, forced conversion to Islam, conscription into labor battalions, arbitrary executions, and destruction of Christian Orthodox cultural, historical and religious monuments. According to various sources, approximately 1 million Greeks perished during this period. For more details and documents please contact me !!!

 

 

 

Δημοσιεύθηκε στο militaire

❞𝜠ί𝝁𝜶𝝈𝝉𝜺 ό𝝀𝝄𝜾 𝜫ό𝝂𝝉𝜾𝝄𝜾❞ 𝜢 𝜶𝝂𝜶𝜸𝝂ώ𝝆𝜾𝝈𝜼 𝝉𝜼ς 𝜞𝜺𝝂𝝄𝜿𝝉𝝄𝝂ί𝜶ς 𝜿𝜶𝜾 𝜼 𝜺𝜽𝝂𝜾𝜿ή 𝝁𝜶ς 𝜺𝝅𝜾𝜷ί𝝎𝝈𝜼 ........15/05/2017

 

Όλοι οι Έλληνες, λιγότερο ή περισσότερο είμαστε πόντιοι, ας φροντίσουμε να μην υποστούμε άλλη γενοκτονία.

Στις 19 Μαΐου κάθε έτους, τιμάται από το ελληνικό κράτος (νόμος 2193/1994) η ποντιακή γενοκτονία, η οποία συντελέσθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, από τον μεγάλο δάσκαλο του Χίτλερ τον Κεμάλ και προκάλεσε 353.000 θύματα.

 Όταν μερικές χιλιάδες τουρκομανικών φύλων Σελτζούκων της Κεντρικής Ασίας προκαλούσαν εγκεφαλικό επεισόδιο στην βυζαντινή αυτοκρατορία, μετά την προδοτική ήττα στη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071, κανείς δεν φανταζόταν την οριστική κατάληξη του Βυζαντίου το 1453.

To 1922-24, 1.500.000 πρόσφυγες από τον Πόντο, την Μ. Ασία και την Θράκη, μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την συνθήκη της Λωζάνης, υποχρεώθηκαν με μοναδικό κριτήριο το θρήσκευμα, να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μετακινηθούν προς τον ελλαδικό χώρο.

Το ελληνικό κράτος, αντιμετώπισε τον προσφυγικό ελληνισμό σαν τον φτωχό συγγενή της Ανατολής, ο οποίος προσέβαλε τα ψευδεπίγραφα δυτικά αντανακλαστικά του. Μετά μάλιστα το σύμφωνο φιλίας Βενιζέλου – Ινονού και στην συνέχεια, μετά την σχεδόν ταυτόχρονη ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952, εντάθηκε η πολιτική της καταπίεσης της προσφυγικής μνήμης.

Οι αναφορές στον Πόντο, στην Καππαδοκία, στην Ιωνία, στην Θράκη, στους Αρμένιους, στους Ασσυρίους , κλπ… φάνταζαν μακρινές στην ελληνική ιστορία.

Λίγοι γνώριζαν για τα λαϊκά δικαστήρια, τις βιαιοπραγίες, τις κρεμάλες, τις πυρπολήσεις, τις εκτοπίσεις, τους βιασμούς, τις αρπαγές βρεφών, τις βίαιες στρατολογήσεις, τα τάγματα εργασίας, κ.ά.

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, ο Κεμάλ, επέβαλε την καταγραφή νέας τουρκικής ιστορίας, προκειμένου να ενισχύσει , ως συνεκτικό δεσμό των Νεότουρκων, την εθνική συνείδηση . Ακόμα και ο Όμηρος, και οι Ίωνες φιλόσοφοι, και ο Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο, κ.ά. θεωρήθηκαν ότι ανήκουν στην τουρκική πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά.

Ένα σημαντικό ερώτημα που εξακολουθεί να υπάρχει ως τις μέρες μας, είναι η φυλετική εξέλιξη ή απλά η τύχη των 20 εκατομμύρια γηγενών κατοίκων, στην πλειοψηφία τους εκχριστιανισμένων ή εξελληνισμένων, που ζούσαν στα όρια της Μ. Ασίας, όταν κυριάρχησαν οι Σελτζούκοι.

Την καθολική μετάλλαξη των λαών της Ανατολής και την διαγραφή από την ιστορία της ελληνικότητας και της πολυπολιτισμικότητας του χώρου της Μ. Ασίας, διέσωσε ο αγώνας των Ποντίων για την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας την οποία υπέστησαν, όπως και των Αρμενίων, καθώς επίσης και των Κούρδων για την αυτονομία τους.

Μεγάλο μέρος της τουρκικής κοινωνίας διακατέχεται από ασαφή θρησκευτική και εθνική συνείδηση. Συχνά στον τύπο αναφέρονται στοιχεία, τα οποία μαρτυρούν πώς κάτω από την επιφάνεια της Τουρκίας, υπάρχει ένα απέραντο λαϊκό υπόστρωμα που αναζητά να εκπληρώσει την πίστη του, κυρίως με κρυπτοχριστιανικό τρόπο.

Ο αγώνας τον οποίο συνεχίζουν οι πόντιοι, αποσκοπεί στην ανάδειξη των αξιών, των ιδανικών και των ευρωπαϊκών αρχών σε όλο το χώρο της Μ. Ασίας, στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού ατόμων και κοινωνιών, στην αναψηλάφηση του μωσαϊκού των εθνοτήτων και στην αφύπνιση των εθνικών συνειδήσεων, που λογικές ολοκληρωτισμού, ρατσισμού και γενοκτονίας εξόντωσαν και έθαψαν.

Ο αγώνας αυτός μπορεί να αποτελέσει και ένα σύγχρονο πολιτικό πανευρωπαϊκό ανάχωμα, απέναντι στον ισλαμοφασισμό που επιχειρεί να διεισδύσει στην Ευρώπη.

Απέναντι στην ιστορική αυτή πρόκληση, ο ελληνισμός οφείλει να αρθεί στο μορφωτικό , πολιτικό και ηθικό επίπεδο που απαιτείται, ώστε να πείσει τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, στην προοπτική της διαμόρφωση μιας απελευθερωτικής διαδικασίας, για τους πληθυσμούς της Ανατολής, ανεξαρτήτου θρησκείας, τάξης και ταυτότητας.

Ίσως τώρα, μπροστά στον ισλαμιστικό κίνδυνο, οι πλέον κοσμικές δυνάμεις της Τουρκίας να αισθανθούν την απουσία της ψυχής των ελληνικών πληθυσμών. Η αγώνας της διεθνούς αναγνώρισης της Ποντιακής Γενοκτονίας, είναι αγώνας του πολιτισμένου κόσμου κατά του Ισλαμοφασισμού

Ο αγώνας της εθνικής μας επιβίωσης, περνάει μέσα από την ανάδειξη και την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας.

Δημοσιεύθηκε στο militaire

𝜪𝝁𝜾𝝀ί𝜶 𝜸𝜾𝜶 𝝉𝜼𝝂 𝜫𝝄𝝂𝝉𝜾𝜶𝜿ή 𝜞𝜺𝝂𝝄𝜿𝝉𝝄𝝂ί𝜶...fb 19 Μαι 2021

                                                 

 Tο 1924, λίγοι πόντιοι έχοντας νωπές τις μνήμες των ανθρώπων και της πατρίδας που έχασαν, αποφάσισαν να κάνουν προς τιμήν τους, ένα μνημόσυνο στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Την ώρα του μνημοσύνου μπήκε στην εκκλησία η Αστυνομία και σκόρπισε το δίσκο με τα κόλυβα.

Το 1959 ο κ. Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, καθηγητής Πανεπιστημίου (Βιέννη) δημοσίευσε σε μεγάλη εφημερίδα των Αθηνών αρχειακό υλικό για τα εγκλήματα των Νεοτούρκων σε βάρος του Ποντιακού λαού. Αμέσως, παρενέβη το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος και ζήτησε από τον Διευθυντή της εφημερίδας, να σταματήσει τα σχετικά δημοσιεύματα.

Τα προαναφερόμενα γεγονότα είναι ενδεικτικά του τρόπου και της απαξίας, με την οποία το ελληνικό κράτος αντιμετώπισε τον πιο αρχέγονο ελληνικό λαό. Έπρεπε η ποντιακή μνήμη να διαγραφεί από την ιστορία, προκειμένου να μην διαταραχθούν οι σχέσεις καλής γειτονίας με την Τουρκία. Μια Τουρκία, η οποία δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη, και η οποία εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να διαπράττει γενοκτονίες σε βάρος ανυπεράσπιστων λαών.

Από την περίοδο του Προμηθέα Δεσμώτη στον Καύκασο, του Φροίξου και της Έλλης, της Αργοναυτικής Εκστρατείας, των Μυρίων του Ξενοφώντα και πολλών άλλων μύθων και ιστορικών στοιχείων….. ο Πόντος ήταν ελληνικός. Ένας τόπος ευλογημένος, με φυσική ομορφιά και εξέχουσα θέση στο γεωγραφικό χάρτη. Μια γη, που χέρια ελληνικά έκαναν σημείο αναφοράς για αιώνες. Ένας τόπος όπου αναπτύχθηκαν τα γράμματα, ο πολιτισμός και το εμπόριο. Κι όλα αυτά χάθηκαν μέσα σε λίγα χρόνια, αργά, σταθερά και με χειρουργική ακρίβεια. Εξάλλου οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί, είχαν χρησιμοποιήσει πολλές φορές τα εργαλεία της Γενοκτονίας και ήξεραν τι απαιτούνταν για να υλοποιήσουν τα ζοφερά σχέδιά τους. Σχεδόν ταυτόχρονα είχαν διαπράξει και την γενοκτονία των Αρμενίων.

Το μαχαίρι δεν έκανε διακρίσεις: Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι σφαγιάζονταν. Όσο πιο φρικτός ο θάνατος των Ελλήνων, τόσο πιο υψηλή η ανταμοιβή των Νεότουρκων για τους φονιάδες. Χρήματα, αξιώματα, και για τους καλύτερους οι περιουσίες των δολοφονημένων. Εάν ήθελαν έπαιρναν για λάφυρα τις γυναίκες, τις αδερφές και τις κόρες τους. Ιστορικές αναφορές λένε πως κάποιες γυναίκες εξισλαμίστηκαν και διασώθηκαν. Ωστόσο οι περισσότερες αυτοκτόνησαν από την ντροπή ή τις μακέλεψαν αφού τις βίασαν και τις εξευτέλισαν.

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είχε αποφασισθεί από τους Νεότουρκους το 1909, στην ακόμα τουρκορκατούμενη Θεσσαλονίκη. Το κίνημα των Νεοτούρκων αποτέλεσε αντεπανάσταση εναντίον των δημοκρατικών κινημάτων των υπόδουλων λαών. Έπρεπε η Τουρκία να απαλλαγεί από τους Χριστιανικούς πληθυσμούς, και στο πλαίσιο αυτό συντελέστηκαν οι γενοκτονίες όλων των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας, η οποία την περίοδο εκείνη είχε 10 με 12 εκατομμύρια πληθυσμό, από τον οποίο το 50 % ήταν χριστιανικός….. Πόντιοι, Ίωνες, Καππαδόκες, Θρακιώτες, Αρμένιοι, Ασσύριοι, και άλλοι.

Στον Πόντο έμειναν να ζουν 750 χιλιάδες έλληνες, αφού προηγουμένως πολλοί αναγκάστηκαν να διαφύγουν στη Ρωσία, ή στις εύφορες πεδιάδες της Γεωργίας, ή άλλοι και δεν ήταν λίγοι αυτοί, υποχρεώθηκαν να ασπαστούν τον μουσουλμανισμό. Την ίδια περίοδο οι Μουσουλμάνοι υπολογίζονταν σε 1.040 χιλιάδες. Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας Χρύσανθο, σε υπόμνημα που υπέβαλε με ημερομηνία 2 Μαϊ 1919 προς την Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, μόνο οι 340.000 ήταν γνήσιοι Τούρκοι.

Από το 1914 έως το 1923, οι νεκροί των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων των Νεοτούρκων ανήλθαν σε 353 χιλιάδες. Στην Ελλάδα ήλθαν μόνο 200 χιλιάδες.

Εμείς δηλαδή εδώ, είμαστε ό,τι απέμεινε από :

✓Τη σπηλιά της Παναγίας και τον Ζάλογγο της Πάφρας.

✓Τα Αμελέτ Ταμπουρού και τις ληστρικές ομάδες του Κεμάλ στην Σαμψούντα.

✓Τις εξορίες της Κερασούντας.

✓Την Τραπεζούντα του Χρύσανθου.

✓Την σφαγή των νηπίων της Σάντας

✓τα λαϊκά δικαστήρια της Αμάσειας.

✓Τις κρεμάλες της Μερζιφούντας.

✓Τον αιμοσταγή διώκτη Τοπάλ Οσμάν της Κερασούντας.

✓Τους ηρωϊκούς αντάρτες του Τοπ Τσάμ.

Στην Γενοκτονία ο Πόντος δεν ηττήθηκε, δεν υπέκυψε, δεν φοβήθηκε, δεν παραδόθηκε.

✓Στην Γενοκτονία ο Πόντος δίδαξε: Ήθος, Αυτοθυσία, Αρχές και Πίστη.

✓Η Γενοκτονία δεν είναι ΗΤΤΑ, είναι ΝΙΚΗ, γιατί ο Πόντος σταυρώθηκε αλλά αναστήθηκε.

Οι θύτες Τούρκοι και οι σύμμαχοι τους Ανατολικά, Βόρεια και Δυτικά δεν νίκησαν.

Έχασαν.

Διότι δεν εξαφάνισαν τους Έλληνες του Πόντου ούτε τον Πόντο.

Έμειναν οι άταφοι νεκροί που δεν προσκύνησαν και βοούν στους τόπους της θυσίας τους.

Οι αδούλωτες ψυχές δεν ηττώνται ποτέ.

Τα θύματα που πρόθυμα έδωσαν τον τράχηλο τους, στα σπαθιά των δημίων, δεν είναι ηττημένοι, γιατί δεν έχουν ατιμασθεί. Ελεύθερα πετούν και διακονούν την Μνήμη.

Είμαστε όλοι ζωντανοί.

Και οι ζώντες και οι νεκροί.

Οι ήρωες και οι άγνωστοι ήρωες.

Οι πλούσιοι και οι φτωχοί.

Οι εγγράμματοι και οι αμόρφωτοι.

✓Δεν ΠΑΡΑΔΩΣΑΜΕ ούτε χώμα, ούτε Πίστη, ούτε αίμα. Νικήσαμε!!

Και εμείς και οι ψυχές που μείνανε πίσω και σπαρταράνε και συγκινούνται αυτή την ημέρα. Που θέλουν να φωνάξουν δυνατά: "Είμαστε και εμείς μαζί σας !!!".

Όλοι μαζί για την δικαίωση της μνήμης των νεκρών μας.

Στον ποντιακό λαό αφαιρέθηκε το δικαίωμα να κατέχει και να ζει ειρηνικά στο έδαφος του, του αφαιρέθηκε το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται με ελεύθερη βούληση, του αφαιρέθηκε το δικαίωμα να μιλάει ελεύθερα την διάλεκτο του και να δοξάζει όπως θέλει τον Θεό του, του αφαιρέθηκε κυρίως και με τον πλέον βάναυσο τρόπο το δικαίωμα στη συνέχεια της ύπαρξης του. Αγαπητό εκκλησίασμα, μετά και την αναγνώριση της Γενοκτονίας του Αρμενικού λαού και από τις Η.Π.Α , είναι πλέον η ώρα για την ελληνική πολιτεία να απαλλαγεί από τα φοβικά της σύνδρομα και να εντάξει στην διπλωματική της αντζέντα και το ζήτημα της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Οι πόντιοι σήμερα δεν ζητάνε εκδίκηση, απαιτούν όμως την οφειλόμενη συγνώμη, από το θύτη. Την οφειλόμενη συγνώμη που χαρακτηρίζει τις αξίες και τη δημοκρατία του πολιτισμένου κόσμου.

Σας ευχαριστώ πολύ.