Μετακινήσεις κατοίκων του Οροπεδίου 1900-1940

Γεωφυσικός Χάρτης του 1900

Η περιοχή του Ζιρνόβου γνώρισε οικονομική άνθηση μέχρι και την δεκαετία του 1890. Κύριες ασχολίες των κατοίκων ήταν η κτηνοτροφία, η γεωργία, αλλά κυρίως η μεταλλουργία. Με την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου στην ευρύτερη περιοχή, το Νευροκόπι έμεινε μακριά από τους σύγχρονες άξονες μεταφορών, με αποτέλεσμα το μεταφορικό κόστος να επιβαρύνει τον ανταγωνισμό. Πλέον αυτού και οι θρησκευτικές και στη συνέχεια οι προκαλούμενες από αυτές εθνοτικές και εθνικές συγκρούσεις επηρέασαν την κοινωνική και πολιτική συνοχή και σταθερότητα στην περιοχή, η οποία την εποχή εκείνη περιλάμβανε 44 οικισμούς.   

Χρειαζόταν τόσο μεγάλη αναστάτωση στο Κορδελιό για τη βόμβα ; February 11, 2017

Την προσεχή Κυριακή, οι κάτοικοι της περιοχής του Ν. Κορδελιού θα μετακινηθούν, ώστε να προστατευθούν από ενδεχόμενη έκρηξη κατά τη διαδικασία εξουδετέρωσης της βόμβας. Η τελευταία μαζική μετακίνηση των κατοίκων του Ν. Κορδελιού,  χρονολογείται από την εποχή που εγκατέλειψαν την πατρογονική τους εστία στην Μ. Ασία, εξαιτίας της διαχρονικής ελληνικής διχόνοιας και των σφαλμάτων της τότε στρατιωτικής ηγεσίας .

Ο ποταμός του Ηροδότου στη σπηλιά - Μαράς

Λένε πως ο ποταμός Αγγίτης , στη Δράμα είναι το μεγαλύτερο γνωστό ποτάμι μέσα σε σπήλαιο (καρστικός αγωγός επί το επιστημονικότερον) στην Ελλάδα ίσως και στα Βαλκάνια. Το σπήλαιο των πηγών του Αγγίτη είναι ένα μοναδικό θαύμα της φύσης το οποίο αναφέρεται για πρώτη από τον ιστορικό Ηρόδοτο, ως παραπόταμος του Στρυμόνα. Το όνομά του είναι μάλλον θρακικό και μοιάζει με το Αγγίτη όπως έλεγαν στη Θράκη τη θεά Άρτεμη. Στην μυθολογία εδώ, στην κοιλάδα του Αγγίτη – τότε λεγόταν Νύσσιον πεδίον – ήταν που η Περσεφόνη μύρισε τον νάρκισσο και ξεπετάχτηκε ο Πλούτωνας με το άρμα του, την άρπαξε και την τράβηξε στα σκοτεινά του παλάτια στον Κάτω Κόσμο. Κι ο ποταμός χάνεται μέσα στη γη, σε ένα σκοτεινό σπήλαιο, όπως η έρμη η Περσεφόνη.

Τα νερά του Οροπεδίου και οι καταβόθρες !!!

 

                                                                            Καταβόθρα 

Το λεκανοπέδιο ή το οροπέδιο Νευροκοπίου είναι ένας περίκλειστος γεωγραφικός χώρος που περιβάλλεται από τα βουνά, Φαλακρό, Μενοίκιο, Όρβηλος και τις απολήξεις τους, τα οποία  φράσσουν κυριολεκτικά τη νότια πλευρά του. Η βόρεια πλευρά του Οροπεδίου οριοθετείται απο τη λοφώδη σειρά που ξεκινάει από το πίσω μέρος του Φαλακρού και καταλήγει στον Όρβηλο. Στη γραμμή αυτή στοιχίζεται και η συνοριογραμμή μεταξύ της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. 

Στην ιστορία του γεωλογικού χρόνου το Οροπέδιο υπήρξε λίμνη από τη συγκέντρωση των νερών των ορεινών όγκων που το περιβάλλουν. Με τα χρόνια στο νότιο μέρος του Οροπεδίου, στο σημείο με το χαμηλότερο υψόμετρο σχηματίστηκαν μεγάλα φυσικά βάραθρα, οι λεγόμενες καταβόθρες. Στις καταβόθρες τα ποτάμια του Νευροκοπίου χύνονται στα σκοτεινά έγκατα της γής. Οι καταβόθρες αποτελούν τη μοναδική διέξοδο των νερών του Οροπεδίου.

Όλα τα νερά του Νευροκοπίου, όπου το ύψος της βροχής  από τον Νοέμβριο έως τον Μάρτιο, φτάνει τα 60 - 75 εκ συγκεντρώνονται και παροχετεύονται από τις καταβόθρες του Οχυρού. Όταν οι καταβόθρες δεν μπορούν να απορροφήσουν τις μεγάλες ποσότητες νερού που συγκεντρώνονται στη λεκάνη απορροής του Οχυρού, προκαλούνται τα γνωστά πλημμυρικά φαινόμενα τα οποία εμφανίζονται συχνότερα τα τελευταία χρόνια.

𝝩𝝰 𝞅𝞈𝞃𝝾𝝱𝝾𝝺𝞃𝝰ϊ𝝹ά 𝝰𝝿𝝴𝝸𝝺𝝾ύ𝝼 𝞃𝝾𝝼 𝝹ά𝝻𝝿𝝾

 

Στη φωτογραφία φαίνονται ορισμένα φωτοβολταϊκά πάρκα εγκατεστημένα σε εύφορα χωράφια στον αρδεύσιμο κάμπο του Νευροκοπίου.

Η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών πάρκων έχει καταστήσει όλη τη χώρα, ακόμα και τον ορεινό τόπο του Νευροκοπίου, ιδανικό προορισμό για σχετικές επενδύσεις. Η χωροθέτηση τους όμως στην ύπαιθρο, εξαιτίας της έλλειψης συντονισμού και της απουσίας χωροθετικής πολιτικής από τα συναρμόδια υπουργεία (ΥΠΕΝ, ΥΠΑΑΤ), έχει οδηγήσει στην άστοχη εγκατάστασης τους και στην αλλοίωση του παραγωγικού χάρτη του πρωτογενή τομέα.

Η Ελλάδα κατατάσσεται στη δεύτερη θέση στον κόσμο - μετά την Ισπανία- ως προς το δυναμικό παραγωγής ρεύματος από φωτοβολταϊκά (17,5 % της ζήτησης). Συγκριτικά ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 9 % και ο διεθνής μέσος όρος 6,5 % .

𝑶 𝜫ό𝝂𝝉𝝄ς 𝜹𝜺𝝂 𝜼𝝉𝝉ή𝜽𝜼𝜿𝜺 𝝅𝝄𝝉έ

 

Αναρωτιέμαι ακόμα γιατί στα νάματα των δακρύων των παλιών μας δεν βλέπαμε τις πίκρες και τα πένθη της καταστροφής. Γιατί δε μάθαμε ποτέ παιδιά, για τα λαϊκά δικαστήρια, τις βιαιοπραγίες, τις πυρπολήσεις, τις εκτοπίσεις, τους βιασμούς, τις αρπαγές βρεφών, τις φόνισσες μάνες, τις βίαιες στρατολογήσεις, τα τάγματα εργασίας, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Ιωνία, τη Θράκη, κ.λπ..;

Αποτελεί πλέον κοινό τόπο στις διεθνείς μελέτες γενοκτονίας ότι οι υποθέσεις Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων αναγνωρίζονται ως Γενοκτονίες καθώς πληρούν τα κριτήρια που είχαν θέσει τα Ηνωμένα Έθνη από τη Σύμβαση του 1948.  

 

Η International Association for Genocide Scholars, IAGS, στο ψήφισμά της της 16ης Δεκεμβρίου 2007 ψήφισε συντριπτικά υπέρ της αναγνώρισης των γενοκτονιών που έγιναν σε ασσυριακούς και ελληνικούς πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 (Πατήστε εδώ). Το ψήφισμα δηλώνει ότι «είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης Μελετητών Γενοκτονίας ότι η οθωμανική εκστρατεία κατά των χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας, μεταξύ 1914 και 1923, αποτελούσε γενοκτονία κατά των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας».

✔ Επιπλέον, ο πατέρας του όρου «Γενοκτονία» ως το «Έγκλημα των Εγκλημάτων», Ραφαέλ Λέμκιν σε άρθρο του το 1946 στους New York Times έγραψε : « Η γενοκτονία δεν είναι καινούργιο φαινόμενο ούτε έχει αγνοηθεί εντελώς στο παρελθόν […] Οι σφαγές των Ελλήνων και των Αρμενίων από τους Τούρκους, προκάλεσαν διπλωματική δράση χωρίς τιμωρία ».

✔ Ακόμα, ο διαπρεπής ιστορικός Steven Leonard Jacobs στην εργασία του με τίτλο «Lemkin on Three Genocides: Comparing hiss on the Armenian, Assyrian and Greek Genocides» στον τόμο «Genocide in the Ottoman Empire. Αρμένιοι, Ασσύριοι και Έλληνες 1913 – 1923, εκδότης George N. Shirinian, Berghahn New York, 2017, παρουσιάζει τις σημειώσεις και το αρχείο του Lemkin σχετικά με τη Γενοκτονία των Χριστιανικών Πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ( Πατήστε ΕΔΩ). Tο έγκλημα της Γενοκτονίας των Χριστιανικών Πληθυσμών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όχι μόνο είναι πλήρως τεκμηριωμένο αλλά και θεωρείται μια από τις πρώτες γενοκτονίες της σύγχρονης εποχής. 

 

Με το νόμο 2193/1994 καθιερώθηκε η 19 Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και με το νόμο 2645/1988 η 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Την καθολική μετάλλαξη των λαών της Ανατολής και την διαγραφή από την ιστορία του πολιτισμού και της πολυπολιτισμικότητας του χώρου της Μ. Ασίας, διέσωσε ο αγώνας των Ποντίων για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας την οποία υπέστησαν, όπως επίσης και ο αγώνας των Αρμενίων.

Ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ, οι αυτοπροσδιοριζόμενες ως κοσμικές δυνάμεις της Τουρκίας να αισθάνονται την απουσία της ψυχής των ελληνικών πληθυσμών από το χώρο της Μικρασίας. 

 

Η διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης δεν εξαντλεί τη δυναμική της στο παρελθόν. Η απερίφραστη καταδίκη των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας είναι μια πράξη με βαθιά πολιτική και ανθρώπινη αξία.

O Πόντος δεν ηττήθηκε ποτέ, ζει και αγωνίζεται με εφόδια τη μνήμη και τον πυρρίχιο στις πρωτεύουσες όλες του κόσμου, για να δικαιώσει τους νεκρούς και τα σφιγμένα χείλη των ανθρώπων μας.

 

 The Greek Genocide refers to the systematic extermination of the native Greek subjects of the OttomanEmpire before, during and after World War I (1913-1923). It was instigated by two successivegovernments of the Ottoman Empire; the Committee of Union and Progress Party (CUP), and the Turkish Nationalist Movement of Mustafa Kemal Atatürk. It included massacres, forced deportations and death marches, summary expulsions, boycotts, rape, forced conversion to Islam, conscription into labor battalions, arbitrary executions, and destruction of Christian Orthodox cultural, historical and religious monuments. According to various sources, approximately 1 million Greeks perished during this period. For more details and documents please contact me !!!

 

 

 

Δημοσιεύθηκε στο militaire