Το Κέντρο Υγείας Κάτω Νευροκοπίου.

 

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) ιδρύθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1983, με τον νόμο 1397/83 στα πλαίσια της μεταρρύθμισης και της αναβάθμισης της δημόσιας υγείας. Οι μονάδες υγείας χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες, όπως παρακάτω:

Κέντρα Υγείας : 322 μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας με σκοπό την πρόληψη, την θεραπεία και την αποκατάσταση.

ΤοΜΥ : 239 μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.

Νοσοκομεία : 73 νοσοκομεία με σκοπό την παροχή δευτεροβάθμιας/τριτοβάθμιας φροντίδας υγείας, δηλαδή την ενδονοσοκομειακή περίθαλψη.

Το Κέντρο Υγείας Κάτω Νευροκοπίου, θεμελιώθηκε την 3-6-1984.

Παρά τις πολλές δυσκολίες στην εκπλήρωση της αποστολής του αποτέλεσε τομή στην υγειονομική φροντίδα των κατοίκων της περιοχής. Ορισμένα από τα σημερινά θέματα που αντιμετωπίζει είναι, η έλλειψη ορισμένων ειδικοτήτων, η αδυναμία 24ωρης κάλυψης της περιοχής με ασθενοφόρο, η ανυπαρξία πρόληψης και η απόσταση του από τους μακρινούς οικισμούς.   

 Σε κάθε περίπτωση το Κέντρο Υγείας επιτελεί ένα σημαντικό έργο στον τόπο μας και η βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών του, πρέπει να βρίσκεται διαρκώς ψηλά στις προτεραιότητες των υπευθύνων. Η ποιότητα της υγειονομικής κάλυψης μιας περιοχής, αποτελεί κριτήριο για την επιλογή της ως τόπου μονίμου κατοικίας, ιδιαίτερα για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας.

Τηλέφωνο Επικοινωνίας Κ.Υ : 2523022222

𝞒𝞳𝞲𝞸ύ𝞺𝞮𝞽𝞯𝞲𝞳, 𝞒𝞺𝞪𝞶ί𝞽𝞰ς….. 𝞽𝞸 𝟀𝟂𝞺𝞲ό 𝞼𝞽𝞸𝞶 𝟀𝞺ό𝞶𝞸

 Της Ελένης Παπουτσή

Φώτο destanea

Πολύβουο, αγέρωχα υπερήφανο, καταπράσινο δάσος στέκει πάνω από τον οικισμό του πάλαι ποτέ Γκιούρετζικ, του σημερινού Γρανίτη, επιβλέποντας μέρα νύχτα άγρυπνα τους λιγοστούς κατοίκους να ζούνε μιαν ήσυχη ζωή, υπολογίζοντας τις ημέρες τους σαν την κάθε μια ένα δώρο από τον Θεό. Όσο φυσά ο άνεμος στα πανύψηλα κλαδιά, οι φουντωτές οξιές φτιάχνουν πλέγμα από φυλλωσιές που ντύνουν τις πλαγιές με πράσινο βελούδινο ένδυμα. Σε αυτό το χωριό, όπου η αιώνια φύση έχει χαρίσει με φιλί βαθύ τη ζωή, ρέει ήσυχα το νερό μέσα από τη στενωπό με κελαρίσματα που όμοιά του βρίσκονται στη λαλιά των κατοίκων. Ρέει όπως το χαμόγελο των υπερήλικων ακριτών, που είπανε από τα νιάτα τους ακόμα το μέρος πατρίδα, και από τα μάτια τους προβάλλουν αναμνήσεις από συγγενείς, γονείς, αδέρφια, φίλους, παιδιά και εγγόνια. Κοιτούν τα δέντρα και νιώθουν στο σπίτι τους, γνωρίζουν το κάθε μονοπάτι και πού βγάζει, τα καλντερίμια από την εποχή των αρχαίων, τα ερειπωμένα χωριά τριγύρω και μπορούν να θυμηθούν τις στιγμές που έλειπαν από το χωριό σαν ένα χρονικό κομμάτι χωρίς ιδιαίτερη σημασία στη ζωή τους.